زن مگو خاک درش نقش جبین زن مگو دست خدا در آستین
باز دل بر عقل می گیرد عنان اهل دل را آتش اندر جان زنان
میـدراند پـرده ، اهـل راز را میـزند با ما مخـالف ساز را
پنجـه اندر جـامه جان می برد صبر و طاقت را گریبان میدرد
هر زمان هنگامه ای سر می کند گر کنـم منعش فزونتر می کند
اندراین مطلب عنان از من گرفت من ازاوگوش اوزبان ازمن گرفت
می کنـد مستی بـه آواز بلنـد کاینقدر در پرده مطلب تا به چند
سر خوش از صهبای آگاهی شدم د یگر اینجـا زینب اللهـی شدم
مدّعی گو کم کن این افسانه را پند بی حاصل مده دیوانه را
کار عـاقل رازها بنهفتن است کار دیوانه پریشان گفتن است
خشت بردریا زدن بیحاصل است مشت بر سندان نه کارعاقل است
لیکن انـدر مشرب فـرزانگان همرهی صعب است با دیوانگان
همرهی به عقل صاحب شرع را تا از او جوییم اصل و فرع را
همتی بـایـد قـدم در راه زن صاحب آن خواه مرد وخواه زن
غیرتی باید به مقصد رهنورد خانه پردازجهان چه زن چه مرد
شرط راه آمد نمودن قطع راه بر سر رهرو چه معجرچه کلاه
پس ز جان برخواهر استقبال کرد تا رخش بوسد الف را دال کرد
همچو جان خود درآغوشش کشید این سخن آهسته در گوشش کشید
کای عنـانگیـر من آیـا زینبی یـا که آه دردمنــدان در شبـی
پیش پای شوق زنجیـری مکن راه عشق است این عنانگیری مکن
با تو هستم جان خواهر همسفر تو به پا این راه کوبی من به سر
خانه سوزان را توصاحبخانه باش با زنان در همرهی مردانه باش
جان خواهر در غمم زاری مکن آفتـا ب و مـاه را رسـوا مکن
هست بر من ناگـوار و ناپسند ا ز تو زینب گـر صدا گردد بلند
هر چه باشد تو علی را دختری ماده شیـرا کی کم از شیـر نری
با زبان زینبی شاه آنچه گفت با حسینی گوش زینب می شنفت
باحسینی لب هرآنچه او گفت راز شه به گـوش زینبی بشنید بـاز
گوش عشق آری زبان خواهدزعشق فهم عشق آری بیان خواهد زعشق
با زبان دیگر این آواز نیست گوش دیگرمحرم ا ین راز نیست
ای سخنگولحظه ای خاموش باش ای زبان از پای تا سر گوش باش
تا ببینم از سر صد ق و صواب شاه را زینب چه می گوید جواب
گفت زینب در جواب آن شاه را کای فروزان کرده مهر و ماه را
عشق را از یک مشیمه زاده ایم لب به یک پستان غم بنهاده ایم
تربیت بوده است بر یک دوشمان پرورش در جیب یک آغوشما ن
هر دو در انجام طاعت کاهلیم هـر یکی امـر دگر را حـاملیـم
توشهادت جِستی ای سبط رسول من اسیری را به جان کردم قبول
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
